Wij burgers vinden het prima dat we het principe van zelfbeschikking alleen voor onszelf van toepassing verklaren. Wij stellen zelf vast: de niqaab is per definitie een gevolg van wilsonvrijheid. Einde discussie en als je het daar niet mee eens bent, zul je verweten worden een agent van het islamisme te zijn. Maar hoe praten we deze irreële gedachtegang juridisch recht? Eenvoudig. We slepen de veiligheid erbij, andere vormen van gezichtsbedekking en voilà, een op schrift neutrale, maar in de praktijk discriminerende wet is geboren.
Bijzonder onderwijs
Ander voorbeeld. Wij burgers vinden het wel prima dat we het recht op bijzonder onderwijs op termijn misschien moeten aanpassen om de opening van nieuwe islamitische scholen te stoppen. Islamitische scholen doen het prima, de CITO scores behoren al jaren tot de hoogste van het land. Maar ja, wij stellen vast: Koranonderwijs is gevaarlijk onderwijs. Wij burgers willen dus geen islamitische scholen, maar wel bijzonder onderwijs. Hoe lossen we dat op? Eenvoudig: politici en opiniemakers spreken specifiek over terrorisme en anti-integratieve tendensen op islamitische scholen. Of over buitenlandse financiering, doet het ook altijd goed.
Ons onveilige, ongemakkelijke gevoel verraadt ons denken en vertaalt zich uiteindelijk altijd in ons handelen.
Mainstream gevoelens
Deze gevoelens zijn niet voorbehouden aan rechts Nederland. Ze zijn mainstream. Iedereen denkt zo. Er is op het thema van islam geen links of rechts meer. Alleen DENK, NIDA en BIJ1 zie ik protesteren tegen de institutionalisering van islamofobie. GroenLinks, de SP, of de PvdA staan al lang niet meer onvoorwaardelijk voor de zwaar bevochten vrijheid van meningsuiting en onderwijs. Eenvoudig te bewijzen: kritiek op moslims is vrijheid van meningsuiting en kritiek op Israël is antisemitisme. Wordt binnenkort verankerd in de wet, let maar op. Koranonderwijs is per definitie bron van potentiële radicalisering, anti-integratief en bijzonder christelijk onderwijs is belangrijk omdat het onze eeuwenoude joods-christelijke normen en waarden eert. Ook al kwamen die vooral na 1945 in zwang.
Onze politieke partijen staan kortom voor voorwaardelijke vrijheden. En waarom zouden ze anders handelen? Want hun politieke opstelling volgt direct uit wat zij ophalen uit hun achterban. Wij burgers willen nu eenmaal deze maatregelen en deze selectieve vrijheden voor moslims. In de niet al te verre toekomst zullen we nog veel vaker het welbekende adagium horen: om onze vrijheden te beschermen moeten we sommige vrijheden inperken. Doet me denken aan: ‘Some animals are more equal than other animals’, uit de klassieker Animal Farm.
Gevoel wordt wet
Goed, hoe nu verder? Eerlijk gezegd is daar een simpel antwoord op te geven. Moslims zijn in Nederland een minderheid. Een grote minderheid weliswaar, maar bij lange na niet in staat om een bestuurlijke en politieke vuist te maken tegen de problematisering van alles wat met islam en moslims te maken heeft. Als de politiek het wil zullen op termijn moskeeën sluiten, Koranscholen verboden worden, hoofddoeken overal geweerd worden, vanwege het getal van de meerderheid. Discriminatie van moslims is nu al een feit en hoewel het af en toe leidt tot schokreacties voor de bühne, zullen we een dag meemaken waarop wij, de burgers, zelf zeggen: ja, het is eigenlijk wel terecht dat moslims niet dezelfde rechten genieten als niet-moslims. We zullen vergeten dat moslims ook gewoon burgers zijn, Nederlandse staatsburgers.
Grondrechten, mensenrechten en verdragen, die allemaal gericht zijn om fouten uit het verleden te voorkomen en die de functie hebben om alle mensen en alle menswaardigheid te beschermen, worden nu al opzij gezet. Kijk alleen al naar de manier waarop het Vluchtelingenverdrag selectief toegepast wordt. Extreme denkers en doeners zien deze afspraken slechts als hindernissen. De trend is er al, ik zeg niets nieuws.
Wie de woorden hoort: ‘ja, maar het geeft ons een veilig gevoel’, mag zich zorgen gaan maken. Zeker als daarop geen weerwoord komt. Want het gevoel telt en het gevoel wordt uiteindelijk wet. Einde discussie.