Kieswijzers
Lieve Heer, ik twijfel! Op moment van lezen is het bijna zover dat we ein-de-lijk weer kunnen stemmen. Mijn rechterhand jeukt al sinds het begin van dit jaar. Overal zie ik opeens rode potloden. Ik draai met mijn auto cirkels om het gebouw waar ik straks in de rij mag staan voor het vieren van het aanstaande democratisch feest. Alle verkiezingsprogramma’s heb ik gelezen – meermalen. Ik heb de talrijke kieswijzers ingevuld, dit jaar meer dan ooit, en ik weet nog steeds niet welke partij mijn stem krijgt.
Dus luister ik met gespitste oren naar de diverse verkiezingsdebatten. Alles wordt geduid, gecheckt, en beoordeeld door verstandige mensen. Soms roepen politici dommige meningen, maar ach, niemand is perfect. ’s Nachts schrikt mijn vrouw wakker als ik weer eens een willekeurige partijnaam schreeuw. Ze legt dan een rode potlood in mijn verkrampte rechterhand, en dan dut ik weer zachtjes in. Aan de ontbijttafel spreekt ze me dan vermanend toe. Ze zegt: “Ga nu eindelijk eens nadenken over die ene, alomvattende kernwaarde, die alle andere normen en waarden voor jou inkleurt. Zoek daar eens naar, lieverd, kies je partij en ga dan alsjeblieft weer normaal doen!”
Kernwaarde
Vrouwen kunnen dat. Zij kunnen wereldproblemen met een enkele blik, woord of gebaar reduceren tot het essentiële. Interessante vraag, nietwaar? Welke ene waarde definieert nu eigenlijk wie ik ben? Wat is de wortel van al mijn denken en doen? Is dat het geloof? Als ik heel eerlijk ben zijn er veel dingen in mijn leven helemaal niet islamitisch. Mijn vaderschap dan? Nee, ook niet, want kinderen begeven zich maar voor een korte periode in je leven. De momenten dat ik het zonder hen moet stellen zijn nu al talrijker dan de momenten dat we samen zijn. Mijn werk dan? Nou, in tijd gemeten kom ik al een aardig eindje in de buurt. Samenwerken met mensen, klankborden, samen iets opbouwen, dat vormt een groot deel van mijn leven. Geen wonder dat veel mensen na hun pensioen in een zwart gat vallen.
Maar ik stem niet op de partij die alleen mijn portemonnee beschermt. De vraag is namelijk: wat is het dat mij altijd doet opstaan als het tegenzit in mijn leven? Wat is het dat mij doet vliegen van geluk als het méézit in mijn leven? Dat is een confronterend gesprek, kan ik u verzekeren. Want dan vallen opeens een boel belangrijk gewaande zaken af. Werk valt af. Geld valt af. Huisje-boompje-beestje valt af. Zelfs de kinderen vallen af – want het komt vaak genoeg voor dat ze mij niet meer nodig hebben. Hoe zit het met mijn vrouw? Nee, ook niet! Haar liefdevolle aanwezigheid in mijn leven zet me echter wel op het juiste spoor tijdens de zoektocht naar die ene overkoepelende kernwaarde.
Gezien worden
Wat maakt menselijke relaties zo sterk, ongeacht leeftijd, sociale of religieuze achtergrond? Uit persoonlijke observatie zeg ik dat het woordje ‘liefde’ niet zo vaak genoemd wordt. Andere woorden spelen een gewichtiger rol, zoals vertrouwen, vriendschap, opofferingsgezindheid en natuurlijk hoe je communiceert. Ik heb die ene, overkoepelende kernwaarde ontdekt: Gezien Worden. Alle mensen in de wereld wachten op een woord en gebaar van waardering.
‘Gezien worden’ is voor mij dus de wortel van al mijn denken en doen. Daarom sta ik op in de ochtend, wetende dat er mensen zijn die mijn aanwezigheid wensen. En daarom kloppen mensen bij me aan, wetende dat ik hen ook zo behandel. En direct besef ik hoe religieus dit woord is. We willen graag door God gezien worden. We willen ons gedragen weten. En ik geloof dat God zelf ook gezien wil worden, maar dan in het gelaat van de ander. Hieruit volgt als vanzelf dat we liefhebben, zorg verlenen, samenwerken, en ons opofferen.
Dit levensbeeld overstijgt politieke ideologieën in verre mate. Dus als u straks met de rode potlood in de hand in het kieshokje staat, denk aan uw allesomvattende kernwaarde is. Zoek op de lange lijst van kandidaat Kamerleden de persoon die het beste erbij past en kleur het vakje met een grote glimlach in.
