1.000 meter
Hoessein doet voorzichtig de deur open en hoort zijn vrouw neuriën. Ze wiegt de baby in slaap. Zelden heeft hij zo’n sereen tafereel gezien. Door het kleine raam komt een lichtbundel binnen die op het witte gewaad van Sahar schijnt. Haar gewaad strekt zich uit van haar hoofd tot over haar hielen en het lijkt alsof Sahar in licht omwikkeld is. Een spiritueel beeld, waar Hoessein even stil van is. Voorzichtig komt hij dichterbij. Hoessein legt zijn hand op de schouder van zijn geliefde. Sahar sluit haar ogen en legt haar hand op de zijne.
800 meter
“Kijk eens,” zegt Sahar trots, “hij houdt mijn vinger vast. Hij herkent mijn stem al en slaapt pas als ik voor hem gezongen heb.” Dan plaagt ze Hoessein: “Misschien moet jij ook op zangles gaan!” Hoessein kijkt alsof hij een vieze smaak in zijn mond heeft en valt op de grond neer. Hij strekt zijn handen uit naar de hemel en smeekt de Heer met enig gevoel voor dramatiek: “O, Allah! Verlos mij van deze brutale echtgenote!” Sahar zegt dat hij op moet passen wat hij wenst. Ze legt het zachtjes ademende diamantje voorzichtig in de wieg, dekt hem toe met een kleurrijk kleedje, en vleit zich naast Hoessein neer. Ze legt haar hoofd op zijn schouder en zingt een lied. Hoessein omhelst Sahar en ruikt de frisse geur van zijn eigen baby.
600 meter
“We moeten weg uit deze streek,” zegt Hoessein. “Het wordt te gevaarlijk.” Sahar fluistert: “Waar moeten we heen? En onze families dan?” Hoessein vertelt over het naderende gevaar van de Taliban, over hoe ze hem proberen te overtuigen mee te vechten tegen de corrupte regering. Tegen de Amerikanen. Als hij hun oproep nog langer weigert zal hij bekend staan als verrader en dan is hij zijn leven niet meer zeker. “En de baby dan?” vraagt Sahar. “Waar moeten we van leven?”
400 meter
Hoessein staat op en laat Sahar achter in haar paleis van klei en hout. Hij belooft vanavond terug te komen met goed nieuws. Dan zal hij hopelijk vertellen dat hij bij vrienden in Kabul aan de slag kan gaan als bakker. Bakker worden was altijd al zijn droom geweest. Altijd wanneer Hoessein zijn ogen sluit, ruikt hij de geur van versgebakken brood. Hij moet snel weg hier, losraken van de gewapende weerstand, voordat hij niet meer terug kan. Er zijn geruchten dat de Amerikanen het gemunt hebben op de geestelijke leiders uit zijn dorp. Hoessein heeft eerder gezien hoe drones complete gezinnen hebben weggevaagd.
200 meter
Op de heuvelrug kijkt Hoessein van grote afstand nog een keer om naar het huisje waar zijn gezin in vrede woont. Hij hoort uit westelijke richting een gezoem dat hij niet kan plaatsen. Iets met een hoge frequentie. Opeens ziet hij een projectiel voorbij schieten. Meteen weet Hoessein wat het is: een drone. Gericht op zijn huis. De gedachte aan wat komen gaat ontneemt hem zijn adem en hij staat versteend op de zandheuvel. Het zal niet, het mag niet! Hoessein hervindt zijn stem en schreeuwt zoals hij nog nooit eerder in zijn leven geschreeuwd heeft.
0 meter – inslag
Sahar ligt op haar rug, naast haar baby, en schudt de wieg rustig heen en weer. Ze zingt: “Mijn hart is van jou, mijn lief. Wees gezegend – op de weg die je gaat. Wees beschermd – op de zee die je vaart. Ik zing jou in slaap, mijn lief…” Het kindje brabbelt zachtjes terwijl het onbewust de stem van zijn moeder hoort. Dan, in een helse flits, wordt het wiegje uit elkaar gescheurd met een oorverdovende, verwoestende knal. Sahar wordt tegen de muur gesmeten met alomvattend geweld. Moeder en baby hebben nooit geweten wat hen overkomen is. Ze sterven en lossen op in de verzengende vuurzee, die hout, huid en beenderen tot as maakt. Wat overblijft zijn echo’s van liefde.