Thierry Baudet (39%) is dus gekozen tot Politicus van het Jaar. Ruim 44.000 mensen hebben gestemd in de Publieksverkiezing van EenVandaag. Klaas Dijkhoff (18%) is als tweede geëindigd en Jesse Klaver (14%) is derde geworden.

Ik houd van de ontmoeting, de nuance en meer van dit soort relevante blikken op het leven. Maar ik houd niet van de schijnheiligheid. Er is geen plicht om politici met verwerpelijke ideeën over ras en cultuur ‘te leren kennen’. Er is geen plicht om ‘je vijand lief te hebben’ als die persoon willens en wetens mensen mobiliseert om de samenleving in te richten in een elite en een onderklasse, in een wit en een gekleurd volk, en meer onderverdelingen langs de lijnen van religie, etniciteit, cultuur én sekse.

Ik hoef niet te weten of Wilders van poezen houdt en ik hoef ook niet te weten wat de muzieksmaak van Baudet is of wat hem gevormd heeft. Wat ik wil weten is wat het betekent als Baudet aan de macht komt. Wat zijn partijprogramma is. Wie zijn politieke vrienden zijn. En als ik dat analyseer dan weet ik meer dan genoeg.

Ik merk dat vooral mensen die niét geraakt zullen worden door zijn beleid, zijn macht en zijn gedachtengoed, graag een kopje koffie met hem willen drinken, of ‘de mens’ achter de politicus willen leren kennen en liefst nog meer. Het is privilege. Een luxepositie. Het raakt je immers niet. Het kopje koffie, de uitverkiezingen, het applaus leiden slechts tot normalisering van iets dat Nederland had afgezworen vlak na WOII.

Dus gefeliciteerd en op naar het volgende feestje.